فرایند ارزشیابی برنامه‌های آموزش مهندسی ایران

 توانایی حرفه‌ای را می‌توان ارتباط پیچیده‌ای میان سه مقولۀ دانش، مهارت و نگرش به‌ حساب آورد. بدین منظور، یک برنامۀ آموزش مهندسی باید بتواند دانش آموختگانی تربیت کند که ضمن داشتن دانش کافی از مبانی علوم و مهندسی، مهارت و توانایی در ارتباطات، کارگروهی و خود آموزی و نیز نگرش درستی به‌ محتوای اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی مهندسی و آموزش مداوم داشته باشند. هر برنامه آموزش مهندسی باید علاوه بر اهداف تعریف شده، نظامی برای ارزیابی دستاوردها؛ یعنی میزان دستیابی به این هدفها داشته باشد تا بتواند میزان آمادگی دانش آموختگان خود را برای مواجهه با واقعیتهای دنیای کار ارزیابی کند. در کشور ما، با وجود افزایش بی‌سابقه تعداد مراکز آموزشی و تنوع برنامههای درسی در طی دو دهه گذشته، توجه مشابهی به ارزیابی مستقل برنامه‌های آموزشی و محصولات آنها؛ یعنی دانش‌آموختگان صورت نگرفته است. به‌ دنبال تأسیس انجمن آموزش مهندسی ایران در سال 1388، برقراری سازکاری برای ارزشیابی برنامه‌های آموزش مهندسی در دستورکار قرار گرفت. در همین خصوص، سازمان ارزشیابی آموزش مهندسی ایران، شکل گرفت. فرایند ارزشیابی مورد نظر این سازمان متشکل از دو مرحلۀ ارزیابی درونی و بیرونی است. ارزیابی درونی توسط خود مؤسسه آموزشی و با در نظرگرفتن ملاکهای از پیش تعیین شده صورت ‌می‌گیرد. ارزیابی بیرونی را نیز سازمان ارزشیابی انجام می دهد و با توجه به‌ گزارش ارزیابی درونی، میزان دستیابی به ‌دستاوردهای آموزش مهندسی و بهبود کیفیت برنامه را می‌سنجد. در مقاله حاضر سازکاری برای اجرای فرایند ارزشیابی برنامه‌های آموزش مهندسی ایران، شامل ارزیابیهای درونی و بیرونی، عرضه می‌‌شود